Муҷассамаи Айнӣ

Умри Айнӣ аз барои халқ сарфи хома шуд,

Халқи моро дафтари Айнӣ шаҳодатнома шуд.

Сарзамини мо худ аз осори ӯ сар мешавад,

Ин замин бо ӯ ба дунёе баробар мешавад.

То ба Айнӣ гарчи дарёи сухан шодоб буд,

То ба ӯ дар зиндагӣ пайроҳаи ноёб буд.

Мисли он рӯзе, ки онро метавон дар ёд дошт,

Дар лаби Вахшу Зарафшон мардуме бе об буд.

Ин ҳақиқат мекунад чашми маро ҳар бор тар:

Кас набуд дар Панҷрӯд аз Рӯдакӣ гумномтар.

Дар Бухоро бохабар буд мардум аз дунё агар,

Аз Алӣ буд бохабар, аз Бӯалӣ буд бехабар.

Гарчи табъи Рӯдакӣ шеъри закӣ эҷод кард,

Офарин бар табъи Айнӣ – Рӯдакӣ эҷод кард.

Гар ба дунё рафт Сино чун табиби иллате,

Кард ӯро ҳиммати Айнӣ табиби миллате.

Тоҷиконро аз замин чун донаҳо дарёфт ӯ,

Чун китоби кӯҳна аз вайронаҳо дарёфт ӯ.

Тоҷикистон гар на, ҳар як тоҷике осори ӯст,

Хотири бедори мардум хотири бедори ӯст.

Бозор Собир