Наврӯзи оворагон

ХАЛИЛУЛОҲИ ХАЛИЛӢ                

Гӯед ба Наврӯз, ки имсол наояд,

Дар кишвари хунинкафанон раҳ накушояд.

Булбул ба чаман нағмаи шодӣ насарояд,

Мотамзадагонро лаби пурханда нашояд.

Хун медамад аз хоки шаҳидони Ватан, вой

                                                       Эй вой Ватан, вой!

Гулгункафанонро чи баҳору чи зимистон,

Хунинҷигаронро чи биёбон, чи гулистон.

Дар кишвари оташзада, дар хонаи вайрон,

Кас нест, занад бӯса ба рухсори ятимон.

Кас нест, ки дӯзад ба тани мурда кафан, вой

                                                       Эй вой Ватан, вой!

Аз синаи ҳар санги ту хун медамад имрӯз,

Аз хоки ту мастию ҷунун медамад имрӯз.

Он лола чӣ дида, ки нагун медамад имрӯз,

В-он сабза чаро зарду забун медамад имрӯз?

Сурх аст ба хун пову сари сарву суман, вой,

                                                       Эй вой Ватан, вой!

Эй барҳанапо, сарви сарафроз туӣ, ту,

Сардору сазовор ба ҳар ноз туӣ, ту.

Душманшикану фотеҳу сарбоз туӣ, ту,

Фармондаҳи ин хок зи оғоз туӣ, ту.

Ғайр аз ту касе нест дар ин марзи куҳан, вой,

                                                       Эй вой Ватан, вой!

Биштоб, ки дар бозӯи ту фарри худойист,

Дар гардиши чашмони ту анвори илоҳист.

Ойни ту фармондиҳию қалъагушоист,

Шамшери ту равшангари асрори самовист.

Торихи ту сабт аст ба ҳар кӯҳу даман вой,

                                                       Эй вой Ватан, вой.

Ҷуз лолаи хунбор, ки рӯяд зи заминат,

Кас нест ниҳад гӯш ба фарёди ҳазинат.

Ҷуз номи худо нест дигар нақши нигинат,

Торих занад бӯсаи ибрат ба ҷабинат.

Ай кори ту зинатдиҳи эъсору заман вой,

                                                       Эй вой Ватан, вой.

Қуръони худоро ба таҳи пошна суданд,

Бо доси ҷафо кишти умеди ту дуруданд.

Омехта бо заҳр фазои ту намуданд,

Осори гаронқадри туро ҷумла рабуданд.

Бар пову сари шер бубастанд расан вой,

                                                       Эй вой Ватан, вой

Не тоҷ ба кор оядат имрӯз, на авранг,

Не соҳиби сармоя, ки бо суди гаронсанг.

Хуни дили ту хурда ба сад ҳилаву найранг,

Кас нест, ки пирӯз шавад ҷуз ту дар ин ҷанг.

Эй бозуи размандаи занҷиршикан, вой,

                                                       Эй вой Ватан, вой!

Соли 1979. Покистон

ГУЛРУХСОР

               Гӯед ба наврӯз...

Гӯед ба Наврӯз, ки нав нест ғами мо,

Аз ҳасрати хунинкафанон чашми нами мо.

Аз ваҳшати оқипадарон пушти хами мо,

Гӯед ба Наврӯз, ки ҳар рӯз биёяд!

Ҳаррӯз биёяд, дари ғамхона кушояд,

З- ойинаи дил занги ҷароҳат бизудояд,

Булбул алами миллати бечора сарояд,

Гӯед ба Наврӯз аламсӯз биёяд!

Гӯед ба Наврӯз, ки масрур биёяд,

Бедаҳшату беҳасрату мағрур биёяд,

Бар чашму дили ғамзадагон нур биёяд,

Гӯед ба Наврӯз фаромӯз биёяд!

Дилхоҳу дилогоҳу дилафрӯз биёяд,

Бар гулшани сармозада хушсӯз биёяд,

Бар кишвари раҳмондаи шаб рӯз биёяд,

Гӯед ба Наврӯз шабе рӯз биёяд!

Гӯед ба Наврӯз, ки размида биёяд,

Аз сангари мардони шараф дида биёяд,

Аз гӯри шаҳидон гули ғам чида биёяд,

Гӯед ба Наврӯз, ки гулдӯз биёяд!

Дар гӯш расад нолаи мурғони гирифтор,

Гулпӯш кунад марқади ёрони вафодор.

Ҷовид кунад умри фари барқи шарарбор,

Гӯед ба Наврӯз шабафрӯз биёяд!

То меҳани мо пойгаҳи мири шикор аст,

Дар гулшани мо куштани гулғунча баҳор аст.

Ҳар пушта мазор аст, мазори дили зор аст,

Гӯед ба Наврӯз, ки пирӯз биёяд!

Ошиқ накунад ёди гулафшони чаман, вой,

Шоир нарасад бар дари илҳоми сухан, вой,

"Хун медамад аз хоки шаҳидони Ватан, вой!"-

Эй вой чаман,

                             вой сухан,

                                                     вой Ватан, вой!

Соли 1990-92 Душанбе-Масква